اثر نوع و شدت انقبا ضهای ارادی بر برخی متغیرهای الکتروفیزیولوژیایی پرش عمودی ورزشکاران دو و میدانی

هدف از این پژوهش عبارت است از تعیین اثر نوع و شدت انقبا ضهای ارادی بر برخی متغیرهایالکتروفیزیولوژیایی پرش عمودی. آزمودن یهای این پژوهش دوازده ورزشکار تمری نکردة دو و میدانی بودند4 سال) /08±1/ 67 کیلوگرم، پیشینة تمرین: 5 /15±3/ 1 متر، وزن: 79 /75±0/ 23 سال، قد: 06 /83±1/ (سن: 19که در پنج روز متفاوت، تصادفی یکی از پنج پروتکل گر مکردن (گروه کنترل)، گر مکردن و اجرای نی ماسکوات1)، گر مکردن و اجرای یک نوبت سه تکراری نی ماسکوات پویای زیربیشینه ( 75 تا 80 درصد mr) پویای بیشینه1)، گر مکردن و اجرای یک نوبت چهار ثانی های نی ماسکوات ایستای بیشینه، گر مکردن و اجرای یک نوبت mrهفت ثانی های نی ماسکوات ایستای زیربیشینه ( 75 تا 80 درصد بیشینه) را اجرا کردند. پنج دقیقه پس از اجرای هرگرو ههای عضلانی (emg) پروتکل، از آزمودن یها آزمون پرش عمودی به عمل آمد و فعالیت الکترومایوگرافیبه ثبت رسید. پس (mvc) چهارسر و همسترینگ در مرحلة درو نگرای پرش و در هنگام حداکثر انقباض ارادیمتغیر پژوهش از آن استخراج شد. برای تجزیه و تحلیل داد هها از تحلیل rms/mvc شاخص ،emg از ثبتواریانس با انداز ههای تکراری استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد ارتفاع پرش پس از انجام پروتک لهای10 درصد) و نی ماسکوات ایستای / 10 درصد)، نی ماسکوات پویای زیربیشینه ( 53 / نی م اسکوات پویای بیشینه ( 58در حالی .(p≤0/ 7درصد) نسبت به ارتفاع پرش گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافت ( 05 / زیربیشینه ( 79که هیچ تفاوت معنادار آمار یای بین انداز هگیر یهای تکراری در فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسر وبنابراین، با استفاده از گر مکردن ویژه شامل نی ماسکوات با شد تهای بیشینه .(p > 0/ همسترینگ یافت نشد ( 05و زیربیشینه نسبت به گر مکردن معمول م یتوان عملکرد پرش عمودی متعاقب را بهبود بخشید که به نظر م یرسدبیشتر مربوط به تغییرات درون عضلانی باشد.